vastgelopen op een eiland dat leven heet
het donkere pakt me beet
beneden in gesprek geweest over van alles en nog wat
maar wat ik soms vergat
was mijn lach op m'n gezicht
soms verdween het ineens met het licht
zwart omhelst mij
en laat me nooit meer vrij
fantaseren over de dood
plannen voor de nood
opgeven ligt zo voor de hand
m'n kop in het zand
maar door gaan
moet je sterk voor in je schoenen staan
en die kracht glijd langzaam weg
dit is mijn laatste weg
therapie in aantocht
lang voor gezocht
en nu is het zo dichtbij
de angst in mij
die dat veroorzaak
zorgt dat ik mezelf kwijt raak
wil zo graag opgeven
stoppen met leven
en praat er wel over maar
dan voel ik me zo raar
ik weet niet meer wat ik doen moet
alles voelt niet goed
het plan ligt zo voor de hand
maak me van kant
denk ik heel vaak
en soms is het raak
dan begin ik aan een poging
die tot nu toe altijd fout ging
niet door gezet
en dan lig ik weer huilend op bed
zelfs te zwak om het te proberen
wat kan dit gevoel nog keren
pilletje hier en daar
alles wordt nu een gevaar
plannen bijgesteld
helaas al aan iemand een deel verteld
wat moet ik nog doen nu de therapie zo dichtbij gaat komen
zit boven op de hoogste bomen
drijg te vallen
hard naar beneden te knallen
hang al aan een tak
maar die zegt nog steeds geen krak