Je doet me niets.
Simpelweg omdat ik voor jou niet besta.
We kozen beiden wegen, ik kom je vast niet tegen.
Ik zwaai nog naar je voor ik ga.
Maar je hebt je al omgedraaid.
Het is tijd om weg te lopen.
Ik houd m'n ogen gesloten.
Vechtend tegen tranen ver weg
van hoe het was en wie we waren.
Ver weg van wie ik ben, wat ik voel.
Ik zou wel willen schreeuwen maar de woorden vind ik niet.
Ik zou je achterna willen rennen
maar ik word tegen gehouden door verdriet.
Je ziet me niet, niet meer.
Dit komt door de fouten die ik maakte.
De fouten waarvan ik leer.
Je doet me niets meer, ik kan het blijven zeggen.
Maar menen, dat is een ander verhaal.
Want als ik echt vanuit mezelf zou spreken.
Was het missen, het missen van liefde doen we
immers allemaal.