Allesomvattendin hun fragiele kamervan het zorgcentrumoverheerste doodse stiltemamma was begravennietszeggendzaten pappa en iknaast elkaar op de zitbanken staarden naar buitenhij huilde en fluisterdedat het geen zin meer hadik kon de zinnen niet vindenmaar wel de tranendrie maanden lateris ook hij gestorvenhet cruciale moment:mijn navelstreng was doorgeknipt
Cora (ZIJ): | Woensdag, januari 21, 2009 22:46 |
En dat voelt verdomd eenzaam ja... |
|
Cora (ZIJ): | Woensdag, januari 21, 2009 22:45 |
Ja dat doet auw... en zo mooi geschreven... respect! lieve groet... |
|
arie: | Woensdag, januari 21, 2009 19:04 |
Er zijn momenten dat je iemand ''gewoon'' ff vast zou willen houden... Juist dit moment.. liefs, arie |
|
Winna: | Woensdag, januari 21, 2009 16:16 |
Papa, hoe allesomvattend omschreven. Hoop alleen maar dat mijn navelstreng nog heel lang blijven mag. Kus Je dochie |
|
Dirk Hermans: | Woensdag, januari 21, 2009 15:57 |
mooi | |
isolina: | Woensdag, januari 21, 2009 13:12 |
stilmakend mooi, en dan plots ben je niemands kind meer, de navelstreng voorgoed door geknipt. en toch zijn je ouders er voor altijd in een hoekje van je hart .liefs . maria (Isolina) | |
DrieGeetjes: | Woensdag, januari 21, 2009 12:36 |
. | |
conan: | Woensdag, januari 21, 2009 11:20 |
stilte brengend in zijn eenvoud...met die scherpe laatste zin... groetjes conan*** |
|
sunset: | Woensdag, januari 21, 2009 11:00 |
Integer en zo voelbaar verwoord en delend neergezet. Warme meelevende vriendengroet, sunset |
|
Auteur: Laurens Windig | ||
Gecontroleerd door: | ||
Gepubliceerd op: 21 januari 2009 | ||
Thema's: |