Het klopt
dat jullie moeder je negen maanden heeft gedragen
en jullie hebben gevormd in haar buik
Ik beleefde daarna de geboortes zo intens
dat ik nu nog de bevallingen zie, voel en zelfs ruik
Toen kwam daar de brute scheiding
tussen mij en mijn kinderen
Het leven zou me daarna treiteren en
de komende zestien jaar blijven hinderen.
Dan vind ik jullie terug, mijn eigen bloed,
na zoveel verloren tijd
En plots besef ik in diep verdriet,
misschien ben ik ze wel kwijt
Maar vergeet niet
dat ik jullie je hartslag bezorgde,
misschien daarom voel ik jullie zo dichtbij
En ik bestrijd zelfs dat de band
die jullie moeder voor je voelt
sterker is dan die van mij
In die verloren jaren namelijk
huilde ik mijn tranen van zwaar gemis
wachtend op een kerend tij
Jullie echte vader mist iets vreselijks
Hij mist een deel van zijn eigen zijn
Hij kan zijn liefde voor zijn kinderen niet kwijt
Een gevoel zo uiterst rein.
Er bestaat ook nog zoiets als een vaderband
Maar men gooit mijn ogen vol met zand want
dat nu mijn bestaan wordt ontkend
door mijn eigen bloed tot mijn grote spijt
kan toch niet zo zijn zoals het wordt bedoeld?
Ik word door ongeloof overspoeld!
Blijf maar ontkennen wat feitelijk is.
Blijf maar tornen aan mijn gemis.
Ik ken de waarheid zoals mijn bloed die kent
Een waarheid die niet voor iedereen went