ik heb verdriet..iets wat niemand ziet.
zo doorlatend als een vergiet altijd een lach op mn gezicht.
en ik hou altijd mn mond dicht.
ik weet wel dat iedereen
ondertussen denkt wat een lelijk wicht.
altijd maar een vrolijk gezicht,
maar van binnen zoveel pijn wat er bij een kind
niet hoort.
en dat het behoorlijk stoort.
zoveel pijn dat ik kapot ga.
ik denk laat ook maar mijn tijd komt nog..,
maar dan kijk ik van boven naar beneden en denk ik niet
meer aan heden..
dat daar beneden behoort nu tot mijn verleden..