Jij wilt verder met je leven.
Terwijl ik nog steeds om jou blijf geven..
Elke avond denk ik weer aan jou, aan ons en uiteindelijk voel op opnieuw de rouw.
De rouw om om je te verbannen uit mijn leven, dat duurt nog wel even.
Maanden lang heb ik van je genoten,
En nu? heb je mij afgestoten.
Zonder mij volg je de weg van het leven,
s' Avonds laat doen jou mooie ogen mij nog steeds beven.
Beven van verlangen, verlangen naar jou..
Terugkijkend in de tijd, het moment dat ik je liet gaan,
Zorgt telkens weer voor een nieuwe traan.
Een traan die maar blijft stromen en niet meer stoppen kan.
Het liefst zou ik van dit alles weglopen,
zodat ik je kan ontlopen en stop met hopen..
Want hopen dat doe ik, hopen dat de tijd teruggedraaid kan worden. Dat het weer was zoals voorheen..
Dromend en huilend in mijn slaap,
denk ik aan jou goddelijke lichaam, je unieke persoonlijkheid.. waarna ik ontwaak.
Ontwaak uit een fantasie, waarin alles zo mooi en fijn bleek te zijn. Wakker wordend van hevige pijn..
Hevige pijn door het gemis, het verlangende gevoel naar jou unieke persoonlijkheid.
Vriendschap is wat je me wilt geven,
maar kan ik met die beperking leven?
Ik heb je nog zoveel te zeggen,
maar toch zal ik me bij dit besluit moeten neerleggen
Vol pijn en verdriet val ik uiteindelijk weer veelte laat in slaap.
Hopende nooit meer wakker te worden,
zonder jou...