Het geheel van vage kleuren vormde de kunst van het dichten.
De wijzer tikt minuten aan die lijken als eeuwen en slechts mijn gedachten weerhouden mij ervan mijn ogen te sluiten voor de dingen die ik zie.
Hoe de wereld afsterft als een schilderij waarvan de kleuren vervagen.
Ik hoor de kreet, wanhopig en koud en ik voel hoe blauw over mij neerdaalt.
Stilaan durf ik me af te vragen of er nog hoop is?
Of er nog enkele gele zonnestralen zullen zijn om ons bestaan te verwarmen, om ons leven kleur te geven.
Ik weet dat deze donkere gedachten slechts fracties zijn van de werkelijkheid daar buiten.
En dat ik, verscholen achter woorden, moet denken aan liefde, zo rood.
Ik en jij, in dit spektakel van kleuren waarin wij de hoofdrol spelen.
Je red me keer op keer en geeft me dat warme gevoel.
Liggend in het gras terwijl ik kijk naar het wit van de wolken,
Denk ik aan jou en aan je donkere ogen.
En terwijl ik mijn hartslag afstem op de muziek in mijn gedachten,
zie ik hoe de wind enige beweging brengt in het rustige bestaan van de bomen.
Men kan het niet alleen. Deze wereld tot een betere plek maken.
Maar liefste, wees mijn redding en help me het verschil te maken.
Laten we samen alle taboes doorbreken en ja, we gaan het wagen om kleuren te vermengen.
We laten de apartheid vallen. We brengen diversiteit in het leven.
Lieverd, rood en blauw vormen paars.
Volg me op de tussenweg.
Ik en jij en wij allemaal, laat je meeslepen op een scala van tinten.
Op een regenboog. En als het einde in zicht is, hoe weet ik dan of het misschien niet het begin van iets nieuw is?
Misschien vinden we daar geen groen en oranje,
Maar ik weet zeker dat we goud zullen vinden. Daar. Op het uiteinde.