Digma
"Dag vandaag," zei gisteren, vanmorgen tegen de avondlucht.
Geen zorgen maande de zon tijdens een hagelbui in April.
Regendruppels als parels hangend aan de takken.
Daar waar nieuw leven in de knoppen op barsten staan,
planten de insecten zich als konijnen voort.
Dit keer zaai ik eerder nam ik me strijdlustig voor.
Maar verzandde in het schoffelen tijdens het luisten naar een kwartel.
Heeft nog steeds niemand het door?
Dat ook dit weer een poging is om de aarde en het leven weer een nieuwe kans te geven?
Elke keer weer.
Net zoals wij eten, slapen, naar de wc gaan en dichten.
Waarom, waarvoor doet er niet toe.
Het is niet anders.
Het verschil maak jezelf.
Uiteindelijk is niet elk blad hetzelfde.
Maar komen ze wel van de zelfde boom.
En komt er een tijd dat ze ook gaan vallen.
En dan is er de angst.
Vlug op een hoop en afvoeren die handel.
Men kan er over uitglijden.
Het maakt zo'n zooitje van de tuim.
Hm Hm.
Nee bulten compost en mest kopen omdat de natuur die daar zelf voor zorgt is ontdaan van zijn natuurlijke cirkel.
Kunstmatig, gearrangeerd, gecultiveerd en geaccepteerd.
Kijken we liever naar de knopjes aan de bomen,
De bloemen en de geur, de vruchten en het zaad.
Maar als de tijd is geweest mag de herfst zijn charme hebben.
Tot deze de winter laat.
Met alle feestdagen van dien.
Ik geniet ervan.
Want het is zoals het is.
Niet goed of fout
Niet donker of licht
Niet slechter of beter.
Laat maar komen.
Deze zomer wordt het heter.
Zeg ik.