zie je niet
de pijn die zij met zich meedraagt
verborgen in haar lach
haar gedragingen zijn impulsief
onvoorspelbaar en niet te meten
de dagen die zij vult met tranen
zijn net zoveel als de blaadjes die vallen van de bomen
de vissen in de zee
en de bacterien in de lucht
Bij elke handeling die zij ondergaat
voelt haar binnenste steeds meer als een lege vat
niet veel anders als een sterveling hier op deze aard
maakt zij alles mee
enkel is haar draagkracht onderschat
en bij elke tegenslag denkt zij als een boot te zinken in een ocean vol problematiek
Zie je niet die traan
die in haar huid is gegrift
als een eeuwige kenmerk op wat geweest is
zal zij die met haar meedragen
als een bewijs van wat haar ooit geborgen en gebonden hield
Die traan, die haar het leven zuur maakte en waar ze niet onderuit kwam
die haar onzekerheden als een lichaam gebruikte en zo haar onder de duim hield
Die traan die vanaf heden verleden tijd zal zijn
En ze zal in zekerheden verblijven
tot de zandloper in haar leven het laatste korreltje heeft laten vallen
en de blaadjes aan de bomen niet langer hun plaats en thuis verlaten
opgelost als een bacterien in de lucht waar een middel voor is gevonden
te zorgen dat het niet langer schadelijk zal zijn, maar waar er leven in zal zijn gevonden
zo zal zij zijn.