Het was op die avond
dat zijn wereld brak
zomaar, terwijl niets daarvoor
het aangekondigd had.
de gouden koets
van zijn bestaan
had zomaar
terwijl hij zocht naar woorden
zijn wielen in het zand verloren.
in smoren
hij wist nog dat hij
steeds herhalen moest
van die ene gebeurtenis
dat ongeluk op straat
onthechting van alles om hem heen
angsten niet te stelpen.
iedereen zei:
hij voelt zich niet lekker in zijn vel
dat was wat hij nu net niet wilde horen
hij wilde gewoon nog steeds bij mensen horen
hij voelde zich betrapt
deed alles om te camoufleren
nu moet het afgelopen zijn
ik wil weer leven
maar zijn wereld werd een wurgend koord
als hij alleen was
braken angsten los
geniepig
angsten voor zich zelf
Dan dacht hij: Maar ik zit toch gewoon
in de kamer op de bank
zoals altijd
kijk nou om je heen
maar niets hielp
geen interesse meer
geen gevoelens meer
geen warmte om zich heen.
vrieskou verstard
verhard
alleen die blinde onredelijke
en niet te vatten angsten
als monsters met hun gore vangsten.
die door het te willen vergeten
zijn angsten onnoemelijk had versterkt
maar even later:
PTSS
toen kwam hij weer even bij de les
Post Traumatische Stress Stoornis
Een briefje voor de psychiater
Auteur: Leon Larssen | ||
Gecontroleerd door: | ||
Gepubliceerd op: 12 april 2009 | ||
Thema's: |