21 april 2009
Vandaag vier jaar geleden nam mijn moeder onze rozen aan,
we namen met velen afscheid en bleven aan de kant droevig staan.
Een moeder die ik nooit vergeten zal,
en altijd in mijn hart blijft vanaf het 2005 jaartal.
2005 een jaar met zoveel momenten wat een hart moet verwerken,
verbaasd was ik, hoe ik door de verschillende emoties mijzelf kon versterken.
Het verdriet van het verlies van mijn warme moeder,
ik kon en kan het niet geloven zij was toch mijn hoeder?
Het verliefd worden op een nieuwe fijne man, echt!
ik kon en kan het niet geloven is deze liefde ook voor mij weggelegd?
De bijzondere vriendschap ervaren van een fijne vriendin,
ik kon en kan het niet geloven wordt deze vriendschap nog belangrijker als het begin?
De bijzondere vriendschap voelen van een nieuwe vriendin,
ik kon en kan het niet geloven geeft deze warmte mijn leven weer zin?
Een lieve partner, een fijn thuis (met een hondje), echte vrienden,
samen lachen, samen huilen, maar geen helderzienden.
Wat een rijk leven heb ik mogen ontvangen, ik durf het bijna niet te geloven, het leven is niet te voorspellen, maar ik kan hen wel dingen beloven.
Dat ik er ondanks verdriet, verlies en gemis altijd voor hen zal zijn,
omdat ook zij speciaal zijn in mijn hart, als de warme stralen van zonneschijn.
Trots ben ik op het leven met mijn moeder aan mijn zij,
ik probeer te wennen aan het leven zonder haar bij mij,
Ik kan rekenen op mijn moeder vanuit mijn hart,
wat betekent dat ik er altijd voor die speciale mensen zal zijn, soms wat verward.
Vier jaar geleden, het is snel voorbij gegaan,
ik leer anders omgaan met mooie dingen en ik laat de moeilijke dingen me soms ontgaan.
Mams wees maar gerust,
mijn hart wordt door lieve mensen gevoed met levenslust.
Liefs je dochter