Ik ben al lang vergeten hoe ik dit moet zeggen,
of hoe de stilte te omschrijven, die de wereld
strak omhult als een luchtdichte deken.
Ik weet dat het vroeger anders was. Maar nu
is het zo diep en donker: helder denken
gaat nu al zo lang niet meer,
en mijn handen kennen nu geen andere vormen
dan de contouren van wat heel lang geleden
het gezicht was van hetgeen ik schoonheid noemde:
fijn genoeg om te verdrinken - teveel pijn
om te bezinken.
Maar eens zal het water opnieuw helder worden
en dan pas zal ik kunnen zien wat eens zo
troebel was: een stroomstoot, slag en dan
uiteindelijk, besef van die verloren dingen.