Verklaring

“Ik was bang”, zei ze, “te bang om te leven
Omdat ik niet wist hoe het moest, deed ik alles volgens regels
Ik legde ze mezelf op, omdat niemand het mocht weten
Op een gegeven moment mocht ik niets meer, omdat ik niet wist
Wat in deze wereld wel en niet normaal is
Ik maakte tot mijn grootste vrees wat mijn enige redding zou zijn
Zonder het te weten deed ik ieder die ik lief had pijn
Alles keerde om en indirect gooide ik m’n hele wereld omver
Omdat ik jaren geleden al een harteloos monster werd
Ik kan nu iedereen vergeven, want ergens snap ik dat ondertussen wel
Enkel dat ene meisje niet, met die littekens op haar vel

Ik heb het besef dat ik dat moet kunnen, om nog ooit verder te gaan
Maar ik weet niet hoe ik mezelf ervan moet overtuigen

dat we bij elkaar in het krijt staan
Ik ben de Liefde kwijtgeraakt die ik ooit zo in me had
Ben zo ver weg geraakt, dat ik zelfs mijn grootste wandaden vergat
Ik smeek nu om vergeving”, zei ze, “bij eenieder die ik ken
Omdat ik besef dat ik alles geworden ben
Wat ik nooit heb willen zijn
Het spijt me zo”

+lory+ vindt het leuk als je reageert op dit gedicht Nog geen account bij Gedichten-Freaks? Vul hieronder je gegevens in om te registreren en laat gelijk een reactie achter.
Je schrijversnaam
Wachtwoord
wachtwoord nogmaals
E-mailadres

Auteur: +lory+
Gecontroleerd door: christina
Gepubliceerd op: 17 mei 2009
Thema's: [Angst] [Verdriet] [Leven]

#Devany:	Dinsdag, juni 02, 2009 20:50
Mooi geschreven meisje, xxoxloveyou

trucker klaas:	Zondag, mei 17, 2009 19:52
mooi testament van een valse start graag gelezen ,klaas