ik kan het nog goed herrineren als de dag van gisteren 26 maart,
die dag werd ik in de maatschappy gelaten maar die dag had een staart.
mijn begleiders zouden me helpen naar een woning of kamer tezoeken,
maar het was waren bedrog ik werd echter geduwt in vele hoeken.
pijn doet het mij om op straat temoeten staan,
en niet wetend hoe lang ik ngo zo door moet gaan.
verdriet door mijn borderline waarmee ik niet kan leven,
wantrouwent deel ik mijn verhaal omdat ik niet weet waar ik voor moet streven.
tranen laat ik ook nu weer gaan,
omdat ik er alleen voor ben komen testaan.
bedrog dat hebben ze me geven en wat moet ik ermee,
mijn vertrouwen is weg ik ga met niemand meer in zee.
ik heb van mijn fouten geleerd en heb mijn straf ervoor gehad,
maar het is scheimbaar niet genoeg dat.
hoe moet ik mijn leven nu op orde krijgen,
als andere me niet helpen en slechts zwijgen.
diep verdriet om mijn moeilijke jeugd,
niet nooit eigelijk heeft gedeugd.
met veel pijn neem ik afscheid aan mijn vorig leven,
en ga ik proberen weer om mij zelf tegeven.
ik weet ik wacht op een wonder,
maar wat ik zeker weet is ik wacht niet op gedonder.