Het gevoel komt weer helemaal back,
het maakt me kapot, gewoon stapel gek.
Dat ik nog steeds verliefd op je ben,
na al die maanden.. ik lijk wel een fan.
Dit is niet normaal, ik kan er niets tegen doen.
Maar toch blijf ik hopen, hopen op die ene zoen.
Maar jij wil geen vriendin meer,
nu even niet.
Geen gezeur, geen problemen, even geen griet.
Dus mij zie je ook niet staan,
toch telkens dat ene gevoel.
Dat je naar me kijkt en lacht, je weet wat ik bedoel.
Maar dat doe je zeker bij iedereen,
er is niks met mij.
Ik ben niet leuk, stoer of bijzonder.
Als je mij wil is het een wonder.
Wat er ook is, mn pad komt bij jou terecht.
Dit heeft alleen geen zin,
want ik blijf alleen in dit gevecht.
Dit oneindige gevecht, wat ik never nooit zal winnen.
Maar ik móet en zál jou en mijn liefde overwinnen!