De pijn sluit me in, de tranen stoppen niet meer.
Leven.. het hoeft voor mij niet zo zeer.
De dagen zijn koud, de nachte zijn lang.
en als de zon niet op komt ben ik bang.
Mischien wil ik het licht niet zien.
het licht dat ik mischien wel niet verdien.
er zal om een bepaalde tog wel iemand door mijn vingers glijden.
hun hebben er geen last van maar ik kan alleen nog leiden.
Mijn vader zal ik ook niet meer zien, een familie helemaal kwijt.
zonder gedag en zonder een afscheid.
Het valt zwaar en soms is het te veel.
omdat ik nu met mijn eigen leven speel.
Ze vinden me maar dom dat ik me zorge niet vergeet.
maar hun weten niet wat dit allemaal met me deed.
Dit is het leven, het leven zal ik niet verliezen.
en mischien zelfs niet als ik tog moest kiezen.