daar ben ik dan
dansend in obscuriteit
trippelend in wazigheid
ja hoor ik ben pas wakker
op de tafel voor me
liggen 2 brieven
met mijn naam op
ondanks lichte nieuwsgierigheid
die ik voel branden in mijn binnenste
en een lichte zoutpilaar
die ik draag op mijn rug
waar een onschuldig iemand
mee gereinigd zal worden
na een zoveelste kruisiging
breng ik naar de keuken
waarna ik zand en zon
met water meng
om dosis 3 in te slikken
daarna begeef ik mij
alweer naar die glazen tafel
waarvan het glas bedekt is
met een doek
om de weerspiegeling
weg te houden
als vampiers daar niet van houden
dan heb ik dat recht ook
maar ik struikel
en patat daar val ik
met mijn gezicht op de grond
en terwijl achter mij
de kreten van de gekruisigde nog klinken
kruip ik over de vloer
naar de tafel
om mijn post te openen
maar de vloer beweegt
als het dek van een schip
en ik glij naar achteren
ik hou me vast aan een stoel
maar het is te laat
het is zover
de kamer
de witte kamer
de witte kamer met gele vlekken
de witte kamer met gele vlekken van de regen
hangt nu op zijn zij
en de stoel valt naar beneden
waarbij ik terechtkom
op de keukenkast
en de tafel botst
tegen mijn buik
joepie ik ben alweer 2 kilo kwijt
buiten is de zon verdwenen
en het bliksemt binnen
waarbij de regen alles nat maakt
in de kamer op zijn zij
maar het stoort mij niet
ik wil weten wat er
in de brieven staat
de ene brief is van mijn oude school
ik bekijk het vodje papier
en bestempel het
als minderwaardig aan de andere brief
afkomstig van mijn nieuwe school
waarin een onmogelijke opdracht staat
en het besef hiervan gaat gepaard
met emmers vol regenwaters
en de paniek van een steigerend paard
de opdracht is te moeilijk
en ik schreeuw
met mijn nagels scheur ik mijn gezicht
terwijl naast me de gekruisigde
nog heviger pijnen lijdt
pijn is relatief
maar de ervaring van pijn
is hoogst persoonlijk
doorheen mijn wonden druipt mijn ziel
en de kamer draait alweer 90 graden
waardoor ik nu lig
op het plafond van in het begin
het water stroomt tot aan mijn knieschijven
maar ik bibber meer van angst dan van koude
het is onmogelijk
onmogelijk!
de lamp staat naast me naar boven
en ik besef hoe simpel het is
alles is duidelijk
geen twijfel meer
geen pijn
ik raak de lamp aan
even later
hoewel ik niet precies weet
hoeveel tijd ertussenin is verstreken
kom ik bij op de grond
ja hoor lang leve dosis 3
_Rose_: | Vrijdag, juli 03, 2009 18:17 |
Heftig, mooi omschreven. Sterkte. Liefs |
|
_Rose_: | Vrijdag, juli 03, 2009 18:17 |
Heftig, mooi omschreven. Sterkte. Liefs |
|
kerima ellouise: | Vrijdag, juli 03, 2009 13:59 |
de witte kamer met gele vlekken van de regen hangt nu op zijn zij en het besef hiervan gaat gepaard met emmers vol regenwaters....twee erg mooie zinnen (er zijn er nog meer) die me opvielen in jouw verhaal! weer met graagte gelezen! liefs kerima ellouise |
|
M-Rose: | Vrijdag, juli 03, 2009 13:31 |
ja hier ben ik ook lang leve al wat goed is in evenredige dosering met dagelijks gebruik van letterstof- woord -tot brief-en elk boekverhaal je bent uniek in het zijn van mens mens lang leve ieder op zijn eigen manier zonder meer |
|
Auteur: Nummer 127 | ||
Gecontroleerd door: Christa | ||
Gepubliceerd op: 03 juli 2009 | ||
Thema's: |