Op een winteravond rond een uur of acht.

Het was hoog bedtijd voor de kleine knul moeder nam zijn kleine handje in de hare de trap op. Naast de schommelstoel lag het voorleesboek al klaar op een klein houten kastje waarvan het deurtje nog maar in een scharnier hing. Ze stak de kaarsen in de kandelaar aan en Imael kroop onder de deken.

Mama, Mama! Wat is dat “de hemel”? “Ze fronste en legde het boek terug op de plek” als ik dat uitleg heb ik geen tijd om een verhaaltje voor te lezen. Maar nu eerst een kus! Ze gaf een kus en ze kietelde hem tot het geschater een straat verder te horen was.

Eerst moet je weten wat dood gaan is “zei ze”, de hemel is voor rijke mensen en als men dood gaat gaan ze naar de hemel en komen ze nooit weer als mens terug op aarde. “Maar wij zijn helemaal niet rijk”, mogen wij nooit naar de hemel toe? Ach kind wij zijn ontzettend rijk, we houden ontzettend veel van elkaar en maken elkaar gelukkig. Rijkdom heeft niets met spullen of geld te maken. Er bestaan koningen en keizers die hele dagen op hun schatkisten zitten en daardoor nooit eens een wandeling buiten kunnen maken om de vogels te zien die prachtig voor ze zingen zodat ze niet dood gaan van eenzaamheid.

“Hoe ziet de hemel er nu uit”? Welnu mijn kind, ik kan je verklappen dat ik er als jonge vrouw een aantal maal bent geweest, de hemel is prachtig! Ik herinner mij goed dat er een pad verlicht door sterren leidde naar een grote open plek met een waterval die uitmondde in een poel, toen ik in het water zwom was de schaafwond op mijn hand genezen en bleef er een zachte glinstering achter op mijn huid. Ik heb mezelf nooit meer verwond, ook niet toen de deur naar de hemel was verdwenen uit mijn kamer. Het is gevaarlijk om als mens in de hemel te komen, als je er eenmaal bent geweest word het verlangen terug te keren elke dag meer tot het bijna ondragelijk is, “laat de hemel voor de doden, lieverd” zei ze nadrukkelijk.

Maar mam, hoe kwam je in de hemel terecht “vroeg hij rechtop zittend in bed” zijn rode wangen verklapte zijn spanning en ongeduld, hij was nog niet van plan te gaan slapen tot hij alles wist.

Ik heb me vaak ongelukkig gevoeld, en op de meest ongelukkigste momenten toen ik mijn meest dierbare mensen had verloren scheen er een licht onder mijn bed vandaan. Toen ik keek zag ik dat pad en hoorde ik bekende stemmen praten, ben de lichtjes gaan volgen en zo kwam ik bij die plek waar mijn geliefde familie aan het water zat, ze waren zielsgelukkig en ze lachten de hele tijd.

Ik heb er weken rondgedwaald en iedere keer werd het afscheid zwaarder als ik naar huis moest, uiteindelijk hebben ze mij gedwongen naar huis te gaan omdat ik hier hoorde en niet daar, het gevoel wat ik daar had herkende ik meteen toen jij werd geboren, ik kon zweren dat ik sterren in jouw kleine oogjes zag toen ik je voor het eerst vasthield.

Ze verdwenen toen je vader overleden was, hij heeft jouw liefde voor hem op deze manier meegenomen denk ik en de mooie herinneringen achtergelaten.

Maar nu gaan we slapen het is veel te laat geworden, “ze dekt hem toe en blaast de kaarsen uit”, slaap lekker en droom fijn, slaap lekker “fluistert hij”.

(een week later)

Imael!, Imael... helemaal buiten adem komt hij aangerent, ja mam! Ik heb paardenbloemen geplukt en hun pluisjes droegen vlinders die ze naar de hemel vlogen, naar papa. Oh jongen, had ik maar nooit dat verhaal verteld het houd je teveel bezig, speel met de andere kinderen en vergeet het.

Kom ik heb pannenkoeken voor je gemaakt.

Ze dekte hem toe, blies de kaarsen uit en liep de kamer uit, hij kon zijn tranen niet meer binnen houden, door het verhaal zijn de gedachten aan zijn vader met de dag sterker geworden, hij mist hem verschrikkelijk en vraagt zich af of hij zijn vader zou kunnen zien en vasthouden.

Deze nacht droomt hij van een trap met sterren als treden die eindeloos naar boven lijkt te gaan, bezweet schrikt hij wakker van een fel licht dat in zijn ogen prikt.

Zijn handen voor zijn ogen “wennend aan het felle verschijnsel” zoekt hij waar het vandaan komt, het komt tussen de kieren en sleutelgat van het kleine houten kastje in zijn kamer vandaan.

Hij stapt uit bed en opent het gammele deurtje, dit is de trap uit zijn droom “Imael...roept een stem” dit kan niet waar zijn in zijn droom kon het niet zo mooi zijn, is dit de hemel?!

Twijfelend bedenkt hij of hij naar boven gaat de trap op of naar zijn moeder zal gaan om het te vertellen. Hij wil haar niet wakker maken en hij moet zeker weten of dit de hemel is...hij besluit om de stem te volgen.

Na vier uur klimmen is er nog steeds geen uitzicht op een eind, hij moet heel even zitten om uit te rusten zijn oogleden voelden zwaar na zo weinig slaap van de hele week en hij besluit even zijn ogen dicht te doen, maar viel in slaap... Hij ontwaakte uren later aan de oever van een poel “de poel” en merkte dat hij bekeken werd, Imael ”zei de stem” en hij richtte zich op het geluid, Pap..? Papa! schreeuwde hij uit en rende in de armen van zijn vader en barstte in tranen uit, ik heb je zo gemist! Imael, je moeder zoekt je, wat doe je hier? Mam vertelde over de hemeldeur onder haar bed, en ik droomde dat ik jou zou zien in de hemel, is dit de hemel? Hoe ben ik hier gekomen? Hoe moet ik terug naar huis? “Zoon” ik droeg je de trap op toen je in slaap was gevallen omdat ik dacht dat het jouw tijd was, ik weet niet hoe je weer naar mam moet gaan. Ze maakt zich zorgen om je kijk maar in het water kun je haar zien! Het water reflecteert de beelden van zijn moeder die hem overal zoekt, “mam, wat heb ik gedaan” bedacht hij toen hij haar kapot zag van verdriet, mam was ik maar naar jou toe gegaan... Wat moet ik nu pap?

Niet lang erna scheen er licht onder haar bed vandaan, ze had amper de kracht om te kijken maar ze verzamelde haar laatste keer al haar kunnen, in het water hadden Imael en zijn vader gezien hoe zijn moeder haar laatste dagen in bed lag te wachten op haar zo geliefde zoon, overdonderd door het licht.

De stem riep, “mam...mama?” het spijt me zo verschrikkelijk, plots stak er een hand uit het water en Imael pakte de hand stevig vast, zo stevig dat hij vooruit in het water viel en samen naar de bodem zonk, Imael verdronk...

De zon scheen fel die lentedag, er werd een groot feest gevierd en het gelach van kinderen was tot aan de horizon te horen.

Mam ging trouwen en Imael kreeg er een broertje of zusje bij, hij kan niet wachten en blies elke dag een boodschap aan zijn vader, zijn vader blies hem vlinders toe.

The end.