Leegte.


Er is een reden dat ik niet zomaar ga schrijven wat er in me opkomt. Alleen al het feit dat ik dan totaal de weg kwijt ga raken, in mijn eigen gedachten. Maar dat vergeten we nu dan voor het gemak maar even. Want in de woede die ik voel kan ik je enkel nog vergeven, niet eens omdat ik je wil vergeven maar omdat dat het enige woord is wat ik nog op enigsinds normale toon kan uitspreken. Zonder totaal te flippen.

Ik hou niet zo van dat flipperkasten gedoe. Die knipperen me teveel zijn te chaotisch. En komen daarmee aardig in overeenstemming met mijn hoofd. Wanneer ik weer eens een bui heb gehad waarin ik van gekkigheid mijn eigen gedachten niet meer kan ordenen. Laat staat rustig en normaal kan denken. Voor zover normaal denken in combinatie met mijn hoofd voor zou kunnen komen. Want het van a naar z denken en dan weer uitkomen op g is vrij normaal. En dat binnen een aantal seconden. En nee ik breng je niet op de hoogte van de tussenstappen. Ik ga er voor het gemak maar vanuit dat je me snapt. Wat vrij zelden gebeurt overigens.

Ik zou eigenlijk van die tour tochtjes door mijn hoofd moeten sturen. Van die dag tripjes met mensen die met open monden staren naar de creaties die voortkomen uit mijn denk werk. Ik zou werkelijk denken dat dat een toeristen attractie zou kunnen worden. Ware het niet dat er dan een krimp machine uitgevonden zou moeten worden. En ze zouden er maar willen blijven wonen. Zit ik met timmerende en zagende mensen in mijn hoofd omdat het behang en de deurposten ze niet aanstaat zeker. Dan liever jou vergeven, hopen dat de boel weer zal ordenen en langzaam die woede eruit schrijven.