Maakt het leven het mij graag moeilijk?
Of ben ik het die moeilijk doet tgen het leven?
Onlangs gebeurde er iets wat ik niet begrijp.
Wie wil staat vrij dit gedicht te lezen.
Het gaat om een vrouw die niet goed weet wat ze wilde.
Al gelooft ze me niet meer, ik zie haar doodgraag.
Intussen zijn we 3 jaar verder sinds dat ik haar ken,
maar wat er nu exact is blijft nog steeds een open vraag.
1
Het is allemaal begonnen deze maand, augustus 2009.
Ik kreeg spontaan een sms dewelke een impact op mij had.
Ik heb daarom ook bepaalde keuzes gemaakt en nagedacht
maar wat er nu gaat volgen had ik niet verwacht.
Donderdag, 20 augustus, 2009.
Ze zei me dat ik verder moest en haar vergeten.
Echter geef ik om haar, zie ik haar graag, wil ik bij haar zijn...
zonder haar was er voor mij geen rede.
Ik wilde dan ook alles beeindigen, gewoon weg van deze wereld.
Alles was en stond klaar, maar uiteindelijk kon ik het niet.
Vanaf dat moment veranderde radicaal alles
en is mede de oorzaak van mijn huidige verdriet.
Voor het eerst kon ik merken hoeveel ze om me gaf.
Al die pijn de afgelopen 3 jaar verdween als sneeuw voor de zon
De gevoelens die ze zo probeerde te verstoppen...
waarvan ze zei dat ze het niet meer kon.
Zaterdag, 22 augustus, 2009.
Er waren nu 2 manieren hoe ik hiermee moest omgaan.
Ik kon haar vertellen dat ik het niet kon of ik trok het verhaal door.
Wat ik ook deed, ik zou voor haar niet meer bestaan.
Ik trok het verhaal door en... het voelde zo goed.
Zij liet haar emoties en gevoelens voor de eerste keer zien.
Hetgeen wat ze ongeveer 3 jaar verkropte
ook al wist ik dat ik het op dat moment niet echt verdien.
Zondag, 23 augustus, 2009.
Het liep fout en het liep volledig uit de hand.
Dan kan ze zeggen 'ik had het begrepen had je het gezegd'
alsof alles zorgvuldig was gepland.
Maandag, 24 augustus 2009,
Ik ga nu alles 1 voor 1 af op zoek naar een antwoord.
Om de 1 of andere rede zie ik dat ze haarzelf al 3 jaar beliegt
omdat ze haar gevoelens de kiem smoort.
Haar hart zegt of zei ja en haar hoofd zei nee
mogelijk was het omgekeerd
3 jaar lang en zelfs nu nog herberg ik de pijn die zij nu ervaart
ook al was wat ik deed totaal verkeerd.
Ze gaat er nu van uit dat alles wat ik zeg gelogen is of was.
Dat mag ze denken. Ze is vrij qua gedachten.
Enkel het mij zwaar afstraffen om wat ik deed
is eigenlijk iets wat ik niet verwachte.
De waarheid is dat ik van haar hou en zal blijven houden.
Al gelooft ze me niet meer als ze dit al zou lezen.
Maar hou wel 1 ding in jullie hoofd waar ik nu mee zit:
Had ik kunnen doen wat ik wilde doen... wie of wat had ik dan een dienst bewezen?
Ik geef toe dat ik te ver ging. Dat is een feit.
Wat ik deed had ik niet tot in de puntjes voorbereidt.
Ik stel nu enkel vast dat ik hetzelfde voel als verleden week...
dat ik een einde wil, maar ik dat niet kan en het nu weet.
(dit is waargebeurd)