Ooit al de vraag gekregen wat je allereerste herinnering was? Dat je denkt en denkt en wel een paar herinneringen ophaalt, maar de eerste? Die zit té ver. Uiteindelijk vergeet je dat iemand de vraag je ooit gesteld heeft, maar ik deed het niet. Ik vond mijn herinnering, de eerste herinnering.
Ik stond in de garage, een jaartje of drie oud, met een gevoel van vertwijfeling, en begon te huilen. Mama was bezorgd, papa kwam troosten. Hij lichtte me op en nam me in zijn armen, een gevoel van geborgenheid dat ik nooit zal vergeten. ‘Wat is er, waarom ween je?’, mijn lippen verstijfden. Wat moest ik zeggen? Ik wist zelf niet waarom een gevoel van radeloosheid me overviel. Uiteindelijk kwam er al snikkend ‘bomma’ uit, ‘ik mis bomma’. Mijn allerliefste bomma die een paar maanden eerder was gestorven, mijn bomma die ik me tot op de dag van vandaag nog steeds niet kan herinneren. Maar ik wist goed genoeg dat het niet waar was, en bij mezelf dacht ik ‘ze zouden het toch niet begrijpen’ …