het bericht dat je ziek was,
dat het erg was,
dat het nooit meer zou zijn als ervoor,
het kerfde een diepe snee,
in ons hart

dagen, weken,
elke minuut hoopten we,
dat je nog niet zou moeten gaan,
dat ze een naam zouden geven,
aan wat er allemaal daar vanbinnen gebeurt,
dat ze het zouden genezen

we bleven hopen,
maar de hoop werd kleiner,
de wanhoop groter,
de wanhoop verdreef alle hoop,
we wilden enkel nog mooie momenten beleven,
je een veel te vroeg maar toch mooi einde geven

ik wou je nog één keer zien,
om nog één keer met je te praten,
om met veel pijn afscheid te nemen
ik wou het zo graag,
zo graag

vlak voor we zouden gaan,
was jij al weg van ons,
dus ik hoopte toch tenminste,
van het gezicht dat ik kende,
afscheid te kunnen nemen,
maar ook dat kon niet meer

en nu blijven we achter,
vol vragen waarom,
jij zo snel moest gaan,
huilend om je dood,
dankbaar om wie je was,

eenzaam, zonder jouw lach...