Altijd doet iets me aan je denken
Een geur de zachtheid van zijde
Zoals je huid haar en liefelijk wenken
De eenheid in denken voor ons beide
Je spoor lijkt soms te vervagen
je essentie te vervliegen
en dan alleen ik niet wij
Ik krimp ineen van schrik
Het is voor mij niet te dragen
Dat ik aan je doodskist zit
De wereld in vertraging
Ik was serieus geschokt
Je verliezen of vervaging
Is voor mij angstaanjagend
Zaait tweedracht in mijn geest
Gemis in mijn zijn
Ooit is het anders geweest
Zonder jou voel ik me klein
Naakt tussen duizenden mensen
Allemaal gekleed
Lachend en een toast toewensen
Op mijn verlies en leed
21-10-2009