Als het zover komt hadden we het verwacht,
en op een vreemde manier dan ook weer niet.
Met man en macht en gebundelde kracht,
hebben we samen gevochten tegen het verdriet
"Maar wat dan met mij?" wou ik je vragen,
eenzaam stervend met mijn tranen
en de laatste smaak die ik zal smaken,
is de zoute pijn van verloren dagen.
Want weet dat ik je nodig heb zoals altijd...
om me te helpen, te troosten en te verwarmen.
Het is niet onze schuld maar die van de tijd,
als ik nooit meer zal sterven in je armen.
Want dat is al wat ik heb gewild
en het enige lot dat ik ooit wou.
Als je mijn hart dan toch hebt gestild,
onthoud dan nog dat ik van je hou...