verstoten door familie, geen vader om voor te strijden.
nu moet ik wachten op betere tijden.
lachende gezichten, stemmen om me heen.
zoveel mensen, maar tog zo alleen.
hoor ik hier wel thuis? heeft god een fout gemaakt?
wat is de reden? wat me zo heeft geraakt?
de dagen worden langer, tranen blijven stromen.
en dan probeer je jezelf niet meer tegen te komen.
mijn hart is gebroken, maar ik probeer het te ontwijken.
ik probeer me niet meer met andere te vergelijken.
me gedachten vagen, maar de foto's blijven hangen.
ik weet dat het zo niet verder kan, dat ik de pijn met iets anders moet vervangen.
wanneer houd dit op? telkens weer dezelfde zinnen.
op het laatst.. weet je niet meer wat je moet verzinnen.
het is als nicotine in een sigaret.
telkens heb ik mensen uit hun verdriet gered.
nu ik nog .. ik kom er wel achter, vroeg of laat weet ik wat me te doen staat.
al ben ik bang, dat het alweer fout gaat...