Zullen we gewoon maar zwijgen
en er op vertrouwen dat
niemand ons vragen stelt
alles breken en later wel kijken
wie er na de diepe val
nog durft te hopen op ooit een dag.
We zullen schreeuwen alleen in nachten
gevangen in teisterende visioenen
op ons netvlies brandend en fluisterend
dat de dood schrik bieden zal
waarvan niemand kan vluchten
van binnenuit verteerd
snikken, tranen, zuchten
ik bloed niet langer rood.
Laat me vluchten in jouw armen
die me omhelzen zullen als ik val
laat me kijken in de leegheid van ogen
die van me houden maar niet weten wie ik ben.
Steel me van mijn remmingen
laat de klok haar laatste uur slaan
hoor mijn angstvertellingen
kus me en laat me toch eindelijk gaan.