Je zag me staan en sprak me aan…
Het klikte meteen,
Samen waren we heel even één.
Nu zit ik hier, na een hele tijd,
Spijt?
Nooit…
Want je ego werd onze dood!
Ik bied alles wat ik heb,
Ik weet dat je me mist…
Ik zie het in je bericht.
Voel het tot hier,
Kriebels in mijn buik,
Terwijl ik je stuur,
Met mijn telefoon…
Wachtend op een antwoord…
Ik weet al wat je gaat sturen,
Want ik zat je uren te begluren…
Wat doet hij, hoe lacht hij en wat zegt hij…
Als jij dit allemaal voelt, hoe kan je dan zo verder?
Blijf je hart negeren, spreek tegen je gevoel in…
Maar één ding; de toekomst zal je leren!
Want je kan je lot niet ontwijken.
Het zal er ooit moeten uitkomen en dan hoop ik voor jou,
Dat ik daar nog wacht en nog steeds van je hou…