Je zit in mijn hoofd en in mijn hart,
Ik krijg je gewoon niet meer uit mijn systeem,
Je belemmerd me in mijn dagelijkse dingen,
en vooral tijdens het werk is dat een probleem.
Telkens denk ik weer aan jou,
en vraag me af wanneer ik jou weer zie,
Moet ik je nou wel of niet mailen of bellen,
Ik twijfel weer...ik weet het gewoon niet.
Ik moet niet gaan pushen en overhaasten,
Maar samen met jou zijn voelt zo fijn,
Dat ik steeds haast vergeet,
dat jij nog helemaal niet gebonden wil zijn.
Vrijblijvend..dat was de afspraak tussen ons tweeen,
Ik voelde me daar lang goed bij geen stress en geen zorgen,
Jaren lang zelf alles afgekets als het te serieus werd,
en nu trek ik liever vandaag nog bij je in dan morgen.
Alleen dit keer ben ik het niet,
de persoon met bindingsangst ben jij,
En ik weet uit ervaring alleen met heel veel geduld,
kan er een toekomst zijn voor jou en mij.
Dat afwachten en vrijlaten het maakt me soms zo onzeker,
Kan ik dit allemaal wel aan?
Vergooi ik mijn toekomst niet,
Alleen in de hoop dat wij ooit wel samen verder gaan?