Een eerbetoon aan een van de mooiste personen die ik ooit gekent heb.
nooit vertrokken
Zoals het twee jaar geleden was,
nog voor het strooien van je as,
zal het nooit meer zijn,
ik leef dan ook niet meer in schijn,
de lege stoel is gevuld met verleden,
die emoties heb ik altijd vermeden,
dat wil ik nu niet meer,
ik laat ze toe, geen verweer,
zo als mijn tranen stromen over mijn wangen,
verlaten gevoelens mij die altijd zijn verdrongen,
met elke hik en schok laat ik de leed gaan,
alsof ze nooit hebben bestaan,
zo laat ik jou in mijn hart,
en zijn wij niet meer van elkaar apart,
wij leven door beiden op een andere plek,
maar jij bevind je bij mij nog steeds op je oude stek,
je leven was vol met pijn en leed,
en jij wist toen net zo goed als ik nu weet,
dat jou leven niet zo hoefte,
jij leefde dan ook constant met een gouden behoefte,
bij al het slecht voorkomen,
al zou dat jou van het leven beroven,
ik weet nog dat ik je zag,
een dag na de dood en je daar nog lag,
de tijd leek je niets doen,
als regen op een kunststof schoen,
je leven lijkt zo snel vervlogen,
alsof de wijzers van de klok nooit hebben bewogen,
je liet de aarde achter je vol wijsheid,
je vulde mijn hart vol liefde en schoonheid,
je was mijn vriend al die tijd,
en ik was de jouwe zonder enig spijt,
je bent in ons hart, op een ereplek, op je oude, vertrouwde stek.