27 maart
Waarom heb ik me dit laten gebeuren? Die stem had me toch gelijk bekend moeten voorkomen? Hoe heeft hij me in Godsnaam gevonden? Hoe wist hij dat we bij dát restaurant gingen eten? Waarom deed ik niks terug? En waarom is het allemaal zo vaag?
Eerst met Mandy wezen eten. Toen die ober ons vroeg of we alvast wat wilden drinken, kreeg ik wel een rilling, maar kon die niet plaatsen, ook omdat net de wind net een beetje opstak. Waarom herkende ik zijn stem niet?? Mandy zat me maar vreemd aan te kijken. Oh, ik wil het haar zo graag vertellen…
In Jimmy’s nog steeds een raar gevoel. Gedachten raasden door mijn hoofd, maar er was geen touw aan vast te knopen. Waarom was ik ineens in pa’s onderzoekskamer? Waarom zag ik die kettingen in dat schuurtje liggen? Zijn zwoele stem bracht me weer bij mijn positieven en die amaretto-cola was een aangename verassing, maar weer die koude rilling.
Mandy had het niet eens door, die was helemaal van de wereld af. Dus tegen haar zeggen dat ik me niet fijn voelde, had ook geen zin. Bovendien was ze veel te druk met Lucas, die zo blij was dat hij die nieuwe Sloggi reclame binnen had gesleept (nog meer foto’s zien te maken dus) dat hij van de drank ook niet meer wist wat hij deed. Dat ze er niet uitgezet zijn, valt me nu ik zo terug denk eigenlijk alles mee.
God, waarom zagen ze niet waar Rick mee bezig was? Waarom zag ik het zelf niet? Ik wist dat ik zijn gezicht herkende, maar ik kon het maar niet plaatsen. En die stem… Klote geheugen, waarom werk je niet mee? Ben ik dan maar zo kort in Jimmy’s geweest? Maar het was toch half 5 toen ik op de wekker keek?
Die tranen maakten het ook zo wazig. Waarom ik eigenlijk keek, weet ik ook niet. Misschien om me af te sluiten voor de pijn. En Rick’s stem… oh zijn stem. GA UIT MIJN HOOFD!!
‘Weet je nog, net als vroeger?’ En met dat hij dat zei, voelde ik weer die stethoscoop op mijn rug, steeds lager. Ik wilde hem van me afslaan, maar mijn armen zaten vast. Hij had vrij spel. Het enige wat ik kon doen, was niets.
Al wat ik voelde, was pijn. Zelfs toen hij fluitend naar de douche liep. Het water stroomde net zo hard als mijn tranen, maar dat mocht hij niet zien. Niet weer. Vanuit de badkamer lachte hij: ‘Blijf maar lekker liggen, schatje. Ik kom je zo wel wassen. Je weet toch hoe goed ik daar in ben? Vraag het anders maar aan dokter Van Stralen.’
Wat Rick daarna allemaal zei, weet ik niet meer. Dat hij wegging, kan ik me ook niet echt herinneren, alleen dat hij naar de platenkast liep en een lp op de pick-up legde: “Jeanny, komm, Steh auf, Bitte, Du wirst ganz na…” Daarna alleen nog zijn lach.
Ik ben nu al vier keer onder de douche geweest, maar ik voel ‘m nog steeds: om me, aan me, in me. Ik krijg ‘m maar niet weg geschrobd. Op dat smsje van Mandy heb ik ook maar niet gereageerd: “Wat een lekkere gozer zeg. Lekker genoten? ;)” Als ze erachter komt, dan ben ik dood...
In gedachten zit ik weer in dat schuurtje. Ik kan roepen wat ik wil, maar niemand hoort me en niemand mag me horen. Mama, ik heb je nodig… Jij weet altijd wat ik moet doen. Maar ik kan je dit niet aandoen. Het zou alles kapot maken. Oh, ga weg, Rick. GA WEG! Ik wil je niet meer horen. Ga uit mijn hoofd, alsjeblieft.
Wacht eens, wat zei hij ook al weer? ‘Je bent niet de enige die camera’s kan verbergen.’ Shit…..