Een gemiste kans,
als een roos die verwelkt alvorens ze kon bloeien.
Als een put waarvan men de diepte niet weet,
maar toch muntjes blijft gooien in de hoop te horen wanneer deze de bodem bereikt en je een wens kunt doen.
Een wens, welke in een lege ruimte zijn weg zoekt,
naar iets of iemand die hem in vervulling kan laten gaan.
Dolend door een wirwar van gedachten en woorden,
op zoek naar het licht.
Wie opent de deur,
ten einde hem binnen te laten en te laten rusten van de lange reis.
Stelt hem op zijn gemak,
laat hem weten dat het goed komt.
Maar wie heeft het lef hem te stellen en erin de geloven dat hij uitkomt.
Wie laat de roos bloeien, voordat ze verwelkt.