Wat ooit zo vertrouwd leek,
wat o zo mooi was,
dat vertrouwd beeld leek,
leek opeens zo heel veraf.
Het was zo mooi,
dat plots na vele zailg momenten,
plos een eine dooidde.
Ik wil die tijden van mooie momenten,
helemaal terug laten geboren worden,
net als blijde verwachtingen des leven,
maar plots kan na paar seconden,
alles in duigen vallen,
en terug die pijn van verlies van pijn voelen,
ligt het aan mij,
of aan haar,
neen het ligt aan mij,
doordat ik de menselijke mast ben,
die zend dat ik je kan verliezen,
niet jij... maar ik.