Gewoon, of niet?
Ze kon niet meer genieten
Niets dat haar nog echt geluk bracht
Alles viel alleen maar tegen
Want niets was hoe ze het had verwacht
Alles in haar leven
Was gewoon voor haar
Alles was vanzelfsprekend
Niets leek nog kostbaar
De depressieve gevoelens wilden niet weg
Ze bleven steeds bij haar hangen
Er was niets dat haar gelukkig maakte
Dat die gevoelens kon vervangen
Echt leven deed ze niet
Ze lachte nooit meer
Ze kende alleen nog verdriet
Want alles deed haar zeer
Totdat er iemand tegen haar zei:
‘Probeer de kleine dingen te zien
dan komt het geluk misschien dichterbij
wie weet, het helpt misschien’
Ze besloot dat maar te proberen
Te kijken naar de kleine mooie dingen
Plotseling begon het tij te keren
Ze hoorde de vogels weer zingen
Ze had het besef gekregen
Van de dingen die bijna gewoon zijn
Die niet meer opgemerkt worden, maar die wel
Vreugde kunnen geven, al zijn ze zo klein