Wat gaat het goed, ik hoor het ze nog zeggen.
Het gaat eindelijk zoals het moet, ze proberen het bij te leggen.
De kinderen waren het schuld,das natuurlijk heel normaal
Wij ouders waren de dupe,riep zijn stem...zo egaal.
En toen was ze weg, weg uit ons leven,
de laatste hoop verdween, die had alleen zij ons nog kunnen geven.
Een traan op een wang,de wang van mijn broer.
oh,wat was hij bang,de dood lag op de loer.
Ik kon het niet meer verdragen,ik schreeuwde het uit.
Maar dat viel me tegen,want ik hoorde geen geluid.
Geen piep kon ik meer geven,want ook ik was doodsbenauwd,
en ik was er nog geen zeven,maar ik voelde me al zo oud.
Ik voelde me als hondert levensjaren, ik wist niet meer wat te doen.
En niets wat me nog kon bedaren,
nog geen engel, nog geen miljoen.
Toen hoorden wij de stappen,
de voetstappen van de dood.
Ik wilde er al mee kappen,
Ik verwachte geen redder in nood.
En daar stond dan dat gestalte,
dat gestalte dat ik me eeuwig herrinneren zal.
smascha
(niet echt gebeurt)