De dagen wegen zwaar als je je bewust bent
van leugens die je doodzwijgt, pijnen nagalmend door mijn verleden
Was het dan niks, waarin ik geloofde, en had je mij ook niet lief
omhelst door armen die mij op een dag zouden doen stikken.
Vluchten? Dat deed je, maar de waarheid kwam toch deels aan het licht,
soerde mij de mond als een doodsslag in mijn betraand gezicht
Liefkozingen blijken niets meer dan niemandswoorden, nu jij niet bent
wie je was
ookal weet ik niet hoe het zit, dit
Deze leugens
sneden de tranen uit de gronden van mijn hart
ik verdronk welhaast, om met mijn laatste ademhaling
te zwijgen hoe zeer ik van je hield
van degene die ik dacht dat je was
maar dromend, na het verloren van mijn bewustzijn
Dromend, ja, van stromend leugenbloed
Een nasmaak die me deed walgen.