als ik zie hoe jij je voelt
wanhopig zoekend
probeer ik bij je te komen, te helpen
wanhopig je naam roepend
zie ik de tranen
over je gezicht
wat wegneemt
je mooie licht
zie ik hoe graag ik je wil helpen
wat ik gewoon niet kan
omdat je me niet toelaat
omdat je me verbant
in het wilde weg grijpend
naar jouw eenzame hand
die daar langzaam wegglijdt
van de gladde rand
ik probeer je terug te trekken
maar je vingers gaan een voor een los
geven de moed op
zijn hiervoor te trots
te trots om je aan mij te hangen
om mij je redder te laten zijn
hoe kan dit nou, je moet niet denken
denken: ik ben te klein
daar nu val je
je valt zo ver
je kan ook niet vliegen
je valt in stukjes her en der
de stukjes waar ik van hield
ieder op zich
al die stukjes waren niet
zo hopeloos krakkemikkig
Waarom zag je niet de mooie jij
maar alleen je mindere dingen
die er gewoon niet waren
die ik niet kon verzinnen
perfect ben jij, perfect
waarom kan je het niet zien
dit is echt niet
wat jij nu verdient
maar wie vertelt dat
wie vertelt het jou
dat er iemand is
die vreselijk veel van je houdt
ik kan niet zonder je
dus laat ook ik me vallen
zie je wel, al die lieve leuke trekjes
zijn misschien wel te goed bevallen
en wat er nu gebeurt
dat boeit me helemaal niet
alsof alles wat hier nu gebeurt
verdwenen is in niets
want ik kijk nu in je ogen
ze staan verbaasd en rond
omdat er toch een mens was
die wist wat er in jou bevond