Je zult je nooit meer zeker zijn
van de lijnen waarop je schrijft
je zult het nooit vergeten, pijn
zal je leiden, daarom de spijt.
Het wit streelt je niet langer
maar verzwaart je ademhaling
je wilt, speelt, je ziet verlangen
maar je bewaart elke vertaling.
Zuiver stilte, gegrepen door de zegen
van onverklaarbaar bewoonde lichamen
door zielen die niemand ziet, niet wetend
hoe ze de presentie kunnen benamen.
Ik streel de leegte van schrijnend witte vellen
van waarop lijnen strak ingekerfd staan, verwijtend
me het lef niet te moeten, kunnen, mogen hebben
ze met bitterzoet inkt te beschrijven.
Wanneer mijn tranen zullen vervagen
en ook mijn ademhaling zachter wordt
dan zal ik het wit met lege lijnen vertalen
tot een alles bepalend slot.