Tranen liepen,
toen ik je gezicht zag.
Veel te lang geleden
verscheen er een lach.
Zijn tranen
en de mijne.
Mijn handen passen perfect
in de zijne.
Toch is er pijn,
er is een blokkade.
Ik voel de pijn
en vraag om genade.
Ik zie hoe hij weggaat,
hoe hij vervaagd,
ik kan niets doen
maar dit had ik niet gevraagd.
Tranen vloeien
maar nu alleen
tot ik stilaan wakker wordt
met enkel eigen tranen om me heen.
Opa, ik mis je.
Je blijft in mijn dromen, je blijft onder mijn huid.
Ik kan en zal je nooit vergeten.