Het is maar 1 keer gebeurd.
En gelijk ging het fout.
Niemand die het begrijpt, het laat ze koud.
Ik heb moeten lijden voor mijn geest.
Nee, mijn leven is bepaald geen feest.
De stemmen in mijn hoofd.
Ze praten de hele dag, ik ben verdoofd.
Eens probeerde ik ze te vermoorden.
Wou zorgen dat ik ze nooit meer hoorde.
Maar hiervoor moest ik zelf gaan.
Het scheelde niet veel, of het was met me gedaan.
Ik weet het nog zo goed,
De pillen, het ziekenhuis, het verdriet dat het iedereen nog steeds doet.
En nog steeds ben ik niet van ze af.
Waarschijnlijk neem ik ze altijd mee, tot aan mijn graf.
Ik wou alleen dat ik weer iemand had,
Die samen met mij door de zware nachten trad.
Want dat heb ik al meer dan een jaar gemist.
Zij hield me altijd vast, alsof ze het van te voren wist.
Ik mis die armen om me heen,
Waardoor ik me veilig voelde en sereen.
Ik mis stilte nog het meest,
Pure rust voor mijn geest.
Ik ben zelfs al vergeten hoe de stilte klinkt.
Het is een vlek in mijn hoofd, een vlek van zwarte inkt.