destructief verlangen

Destructief verlangen

Ik verlang zacht, naar de schaduw van de maan en de sterren op mijn bloed

Elke nacht Ik voel dat niemand mij ooit echt heeft gemogen Ze lieten me allemaal in de steek Geen tijd, te veel werk…maar ik was wel van streek Op die manier voel ik me door het collectief bedrogen Met de heetste kokende tranen vanuit het diepst van mijn ogen De krampen in mijn maag, de pijn op de borst vanuit het diepst van mijn ziel Besef ik…ik ben het nu eens die aan niemand beviel Ik heb de energie niet meer om er voor of tegen te strijden Ik zoek de makkelijkste weg uit het lijden Daarom verlang ik zacht, naar de schaduw van de maan en de sterren op mijn bloed Elke nacht Met kokende tranen, vanuit het diepst van mijn ogen Stel ik oprecht beleefd en vriendelijk vast…ze hebben me nooit gemogen

Lavrentio

Geschreven door

Lavrentio

Reacties op dit gedicht

Lavrentio vindt het leuk als je reageert op dit gedicht Nog geen account bij Gedichten-Freaks? Vul hieronder je gegevens in om te registreren en laat gelijk een reactie achter.
Je schrijversnaam
Wachtwoord
wachtwoord nogmaals
E-mailadres

entropy:	Vrijdag, juli 30, 2010 21:58
zes miljard tegenwoordig. Ik word oud. :D

entropy:	Vrijdag, juli 30, 2010 21:57
Er zijn er theoretisch vijf miljard maar in de steek geworden laten is goed kl*te. Sterkte.

Fairouz:	Vrijdag, juli 30, 2010 15:41
Indringend schrijven en een mooie lay out ( zonder dat het overdreven is ) Fijn weekend, Fairouz

Indy Toma:	Vrijdag, juli 30, 2010 15:34
Ondanks de inhoud zeer constructief en afwisselend opgebouwd.

Over dit gedicht

Auteur: Lavrentio
Gecontroleerd door: christina
Gepubliceerd op: 30 juli 2010
Thema's: [Zelfmoord]