Dubbel...
Waarom moet alles zo moeilijk zijn?
kan de man die ik zó waanzinnig vind...
Niet hetzelfde voor mij voelen?
waarom doet liefde altijd zo'n pijn....
Het maakt me verdrietig...
wanneer ik in zijn ogen kijk...
Denk ik te zien...dat het bij hem óók dieper zit..
meer als alleen vrienden...maar het is net of ik hem net niet bereik..
Zó frustrerend...tranen rollend over mijn wangen..
hem willen bellen...hem willen voelen...hem proeven...
Het is een onweerstaanbaar en onmogelijk verlangen...
nooit eerder zo sterk ervaren..
Maar hij is op een bepaalde manier onbereikbaar...
sommige dagen denk ik...hij moet uit mijn hoofd en uit mijn hart..
Maar het lukt me niet...hoe onbereikbaar ook..
ik wil én kan je niet verliezen....zag jij dat ook maar.
En dan ben je er weer...
voel ik je handen op mijn huid...je kust me lief op mijn haar.
Je daarna weer loslaten..
het doet zo ongelofelijk veel zeer...
Hoe vreemd het ook is om te zeggen en te voelen...
heel mijn hart schreeuwt om jou...
En ik weet door dat soort dingen te zeggen...ik je van me af hou..
daarom zeg ik ze niet hardop..
Maar spookt het iedere dag,iedere minuut door mijn hoofd..
voor hem zou ik mezelf weer kunnen geven..
Met alles erop en eraan...
jij bent de man waar ik eerder niet in zou hebben geloofd.
Maar zou het moment ooit komen...dat ook jij er weer in geloofd?
of is het voor mij wachten op iets wat niet komen gaat?
Heb ik mij dan zo op je sprekende ogen verstaard?
jouw ogen zeiden mij dingen die je hardop niet meer zeggen wilt.
En je lippen lieten me voelen,wat je hart niet voelen wil..
het kloppen van je hart....liet me horen,wat jij niet meer kennen wilt..
Maar nu moet je er nog voor open staan...
anders zal ik vroeg of laat moeten laten gaan...
Simpelweg omdat ik de pijn van het niet weten...
niet langer meer zou kunnen verdragen..
Nooit zal ik je meer kunnen én willen vergeten...
en geen ander dan jou zal mij ooit kunnen laten voelen wat jij met mij doet..
TazDevil