Mijn perfecte moment van geluk zal het moment zijn wanneer ik mezelf heb bevrijdt uit een gevangenis die me al 2 jaar binnen weet te houden. Het moment waarvan ik zeker ben van mijn onschuld. Je moet goed begrijpen dat het niet altijd een gevangenis geweest is. Toen ik voor het eerst deze ruimte betrad was het een roze, pluche ruimte. Met allemaal cadeautjes en lieve woordjes. Ik kon altijd leunen op de zachte muren en als ik een probleem had kon deze ruimte mij altijd helpen. Maar vadertje tijd kwam om de hoek kijken. En heeft de pluizige kussen hard en van ruw baksteen gemaakt. Ik wilde hulp maar de muur liet me steeds minder goed door. Ik ben meerdere keren heel erg boos geworden op de muur. Ik wilde mijn vrijheid terug! Maar de luidsprekers van de ruimte raakten verstopt door al vuiligheid van leugens die ik, maar ook de ruimte zelf fabriceerde. De luidsprekers kunnen alleen nog maar horen. En niet meer luisteren. Ook komen er regelmatig woorden doorheen. Maar die doen me niks meer. Hoe graag ik dit ook wil. Ik heb er ongeveer een jaar vrede mee gehad. Ik genoot van de stabiliteit van de muur en dacht mijzelf tot rust te zien komen. Niets was minder waar. 2 weken lang is de muur afwezig geweest. Die muur was afwezig toen ik hém wel nodig had. Vlak nadat de muur weer bij z;n positieven kwam heb ik een flink gat erin geslagen. En dat heb ik geweten ook. Verwijten en schuldgevoel overspoelde me.
Dus ik was weer terug bij af. Ik hield me weer in. Maar deze keer was het een stuk ongemakkelijker. De ruimte werd steeds nauwer en nauwer. Dreigde in te storten als ik er niet meer in zou zitten. Alle kleine dingen aan de muur leken weg te rotten. Ik was alleen. Vast. Ik heb vaak om hulp geschreewt. Maar er was een enkele stem die de muur overstemde . Een lieve, nuchtere stem. Die me bij mijn positieven bracht. Ik ben nu begonnen aan mijn klim om de muur uit te komen. Ik heb al een keer over de rand gekeken. En ik hoop echt. Dat ik binnenkort mijn vrijheid kan vieren. En dit als een les en een mooie herinnering bij me kan dragen. De herinnering aan de mooie pluizige ruimte.