De jaren zijn verstreken van veel pijn en verdriet,
ik heb het goed weten verborgen tehouden zodat niemand het ziet.
Maar nu begint het langzaam naar bover tekruipen,
en begint het verdriet van mijn koppigheid tewinnen en weg tesluipen.
Ik wil het terug halen maar het verdriet is me zo tesnel af,
zou het wel in goede handen zijn of krijg ik om mijn stevige tranen straf.
Telkens moet ik tegen mezelf zeggen nee marcella zo gaat het nu niet meer,
vergeet het dat was je verleden maar meschien gebeurt het tocch weer.
Hou op met zo tedenken maar toch het verdriet is groeter dan hoe het wil,
en dat laat mij steeds mijn mond houden en dus blijft het rondom mij stil.
Pijnlijke geberutenissen waarbij tranen een vrije loop gingen,
ik heb alles zo goed weten te verdringen.
Wat kan ik nou zeggen over dat wat ik heb beleeft,
ik kan in ieder geval zeggen dat ik het ergste heb overleeft.
17-november-2010
M.v.B