In-breken.
Ik lik de restjes zout van mijn lippen, waar de jouwe dat zouden behoren te doen. Net als dat ik weiger de tranen van mijn wangen te vegen, de mascara sporen te verwijderen, tot je me aanziet, laat zien. Ben ik niet verworden tot je dromen, tot alle beelden zich hervormen in perfectie. Waar we beide allang besloten hadden dat, dat niet bestaat. Wie ben jij dat je durft mij tegen te spreken, durft uit te dagen. Maar vooral me durft te laten zien waar ik tekort kom, moet groeien. Zou het dan werkelijk zo zijn dat jij bent wie ik in mijn compleet worden zou kunnen zijn? Al zal je nu denken dat het perfecte beeld wat nu op mijn netvlies breekt. Slechts een hallucinatie is van mijn gedachten.