GRAPPIG GEDICHT GRAAG
dit was het dan, dit leven
de massa mensen die ik was lost
zichzelf op in nagedachtenis
bij een achtergelaten meute
die verstomd in waaroms
elkaar de hand schudden
het ongeloof spekkend
bij zo veel letters
zo veel woorden
maar zo weinig zin
zin heeft het niet, dit geven
het eens overlopende hart
druppelt in onmin met de tijd
zijn tranen leeg in de nacht
het bonken dat je hoort, wat me
stoort, is niet langer mijn hart
maar wel de gebroken ziel, die
met ongehoord wilde uithalen
tot open wonden doet barsten
mijn hoofd, het braakliggend brein,
waarin het lijk van mijn geest
gortig begint te stinken
ach, ik gun het hem, de vrijheid
maar ontken dat de vlucht
uit de oorzaak ontkiemde:
zij, de oorzaak, die in mij
het gevolg baarde heb ik
opgevoed, geknuffeld, ja
zelfs liefgehad, maar toch
tijdens het laatste slapen
van de nooit wakkere wereld
heb ik haar met een laatste kus
al wenend gedood
en ja, het gemis wurgt me nu al
zoals de herinnering aan mij bij jou
kwaaltjes zal kweken in het denken
aan de man, de medemens , die
naast jou een leven lang de dood
in hem liet begaan
tot hier dus, laat ik dit delen toe
maar verder dan het nu niet, nee
jouw lachen zal niet meer om mij zijn
je tranen niet meer voor mij
het einde van deze ik, het naderen voorbij
trekt me weg van het wereldje Wij, en
elders, veel te ver voor jou
van hier, in de warme nest
van een laatste eenzaamheid
ontadem ik, en rust