Stilaan.Waar is de tijd gebleven die gewoon voorbij raasde, tijd die je enkel in lijnen op gezichten terug kon lezen. Waar ze ons nu inhaalt, lijnen zich verdiepen. En wij? Wij slechts hopen dat deze nog een moment kan vertragen, om te wennen. Ik zie de tranen in je ogen en ik denk ze op mijn wangen. Waar ik ze weg kan vegen. Om het voor even te verzachten. Afstanden te overbruggen, al is dat enkel om met blikken te zeggen dat het goed is. Ogen blijken angstvallig gelijk te zijn, wanneer verdriet af te lezen is.
Auteur: Marina van Vledder | ||
Gecontroleerd door: Marina | ||
Gepubliceerd op: 03 april 2011 | ||
Thema's: |