Starend naar het bloed
Dat langzaam uit de wonden sijpelt
Een gevoel van rust overspoeld
Terwijl het bloed mijn verhaal verteld
Een spoor van verdriet
Een spoor van pijn
De moeite die het kost
Om jezelf te zijn
In je eentje ingedoken
In een hoekje verstopt
Biddend dat het bloeden
Dat het bloeden niet meer stopt
En de tranen vermengen zich met het bloed
Terwijl ik zachtjes huil
En het laat rode sporen achter
Waar ik me achter verschuil
Alleen zit ik te huilen
Terwijl alles wat ik wil
Zijn jou armen om mij heen
Iemand die de pijn even stilt
Maar de enige troost die ik kan vinden
Is de troost van de schaar, de pijn
Ik kan maar niet vergeten
Dat je nooit van mij zal zijn...