Vandaag was ik weer in vorm,
is dit de stilte voor de storm?
Ik zou willen, dat ik steeds zo was,
dan is ieder in zijn sas.
Mijn zoon en de rest is dan happy,
ik hoor hem roepen; Hallo pappie.
Dat geeft mij weer een goed gevoel,
dat is ook wat ik bedoel.
Met dát gevoel in mijn hart, was het afscheid nemen, niet zo zwaar,
er werd ook niet gehuild zowaar.
Zo hoort het ook te zijn,
een afscheid zonder pijn.
Maar nu zijn er weer de donkere avonduren,
ik zit nu weer te staren naar de muren.
Mijn gedachten dwalen dan weer af,
mijn hersens malen toch wat af.
Ik stel mezelf steeds de vraag,
wat brengt de toekomst, dat is wat ik weten wil, heel graag.
Met deze vraag nu in mijn hoofd,
heb ik maar het licht gedoofd.
Ik ga maar slapen, ik ben moe,
ik droom maar naar de morgen toe.
Ben benieuwd hoe het morgen weer zal zijn,
regen of zonneschijn?