Mijn verwekker is mij geheel niet onbekend,
maar vraag me niet of ik weet hoe hij denkt.
Ik ben een deel van hem zoveel staat zeker vast.
Toch is hij een vreemde die ik meedraag als
een ongwenste last.
Was hij maar nooit zolang in mijn bestaan gebleven
omdat hij toch al te lang ontbreekt in mijn leven.
Zonder hem was het zeer waarschijnlijk beter geweest.
Maar dat zal ik nimmer zeker weten en dus moet
ik doorgaan tot al mijn leed hopelijk geneest.
Geen notie heeft hij van de schade die is gedaan.
Voelde hij maar even hoezeer ik daardoor ben ontdaan.
Had hij maar enig besef van hoe hij mijn geluk verstoort.
Misschien dat hij dan eindelijk spijt voelt als
onwaardige vader en ooit mijn roep om
uitleg en liefde hoort.
Maar ik kan niet langet wachten op dat moment.
Het heeft ook weinig zin zou men zeggen al die hem kent.
Ik kan niet opgeven en moet verder met zoveel vragen.
Mijn verwekker leeft gelukkig en heeft alles
wat hij eigenlijk niet verdient.
Zal mijn hartenzeer ooit bij hem gaan dagen?