Ik wil niet meer elke avond die angst voor de eenzaamheid
Het gevoel dat ik van mijn verdriet uiteen splijt
Ik wil niet meer dat de eenzaamheid me kleiner maakt, zo klein dat ik mezelf in een hoekje drijf
Ik wil naast jou zijn, met jou’n lijf tegen mijn lijf
Ik wil niet meer dat jij gaat slapen, onder een ander dak
Ik wil een arm om me heen, een arm van jou, dat is waar ik naar snak
Ik wil niet meer die angst, die angst om alleen te zijn
Ik wil niet meer huilen, niet meer mezelf snijden tegen de pijn
Ik wil niet meer mijn bloed zien vloeien
Ik wil weer stralen, mezelf weer zien opbloeien
Ik wil niet meer, gek worden van verdriet
Ik wil weten, weten hoe jij er in het echt uitziet
Ik wil niet meer elke dag moeten beginnen met het gevoel van gemis
Ik wil je ontmoeten, ik wil weten hoe dat is
Ik wil niet meer aan vrienden vertellen, dat ik jou nog nooit gezien heb
Ik wil aan iedereen, maar dan ook aan iedereen laten zien wie ik liefheb
Ik zou wel willen schreeuwen, schreeuwen totdat ik er bij neerval
Dat jij, mijn schat, mijn hartje van mij stal
Ik wil gewoon zeggen dat ik kapot ga van de pijn
Gewoon kapot, omdat ik niet bij je kan zijn..